De wekker liep vanochtend geen moment te vroeg af. Begrijp me niet verkeerd, we hadden zàlig geslapen (en natuurlijk ook weer veel te kort), maar onze asbak viel toch nog steeds tegen… Laat ons hopen dat dat extra zuiveringssysteem een mirakel verricht! Anyway, op zich zijn we niet zo moeilijk en in een mum van tijd waren we alweer klaar voor een dag boordevol magie. Als ik gisteren al enthousiast was, dan vandaag wel helemaal! Magic Kingdom, here we come!

Na maanden van plannen was het dan éindelijk zo ver; vandaag stond het Disneyland Resort in Anaheim op onze agenda! Joepie!!! Zoals de meeste onder jullie waarschijnlijk wel weten, ben ik een grote Disney fan. Het spreekt dan ook voor zich dat ik een bezoekje aan het allereerste, originele Disneyland park niet kon laten liggen tijdens onze California Roadtrip. Gelukkig is Michiel ook fan, en kent hij mij ondertussen ook al goed genoeg om te weten dat dit heel belangrijk voor mij was! Dit deel van onze reis was dan ook zowat het eerste dat gepland werd. Uiteindelijk beslisten we om 3 dagen in het park te vertoeven (Kleine head´s up; dat betekent dus dat de volgende 3 posts ook over The Happiest Place On Earth zullen gaan!) en de parkhopper-optie aan onze tickets toe te voegen. Voor de leken onder jullie (verstaanbaar, niet iedereen kan zo’n Disneyliefhebber zijn); dit betekent dat we op één dag verschillende parken kunnen bezoeken. Dat is vooral handig als één park vroeger dicht gaat dan het andere, of als je tussendoor verschillende attracties wil doen die in meerdere parken verspreid liggen. Dit lijkt mij wel voldoende achtergrond info, de rest van de uitleg krijgen jullie later. Off we go!

Om half 1 ging de wekker dan om Michiel zijn medicijnen te geven. Hij voelde zich wel ok. Daarna snel weer wat proberen slapen (pfff; het was er wàrm – ook al koelt het er ’s avonds echt snel af, die warmte zit natuurlijk binnen) om dan om half 7 de volgende dosis te geven. De ‘echte’ wekker ging vandaag af om 8 uur.

Vandaag ging de wekker dus om 6 uur. Michiel besloot om mee op te staan. Al snel zaten we op ons terras geïnstalleerd (ah ja, wat is anders het nut om een terras met zo’n prachtig uitzicht te hebben?). Ik had er gisteravond even over getwijfeld om toch naar het groot uitkijkterras te gaan (ook wel bekend als ‘John Wayne Lookout’, maar besliste toch om op mijn eigen terrasje te blijven. We hadden een prachtig zicht op de zonsopgang, dit hotel was z’n geld meer dan waard! Plots was er wel iemand die het nodig vond om ergens te gaan zitten waar dat officieel niet mocht, en die plaatste zich knal in ons gezichtsveld en werd zo een silhouet tegen de zon. Dat was minder… Ik begrijp gerust dat die dat een perfecte locatie vond om van de zonsopgang te genieten, maar dat zijn de daarvoor voorziene plaatsen ook. En dat hij snel een foto zou willen nemen, tot daar aan toe. Maar hij bleef echt zitten tot het spektakel bijna gedaan was, en dat was toch wel een beetje jammer… Nuja, we lieten het niet aan ons hart komen en genoten met volle teugen. Met Michiel ging het trouwens ook best goed! Om half 7 kreeg hij dan zijn pilletje en tegen 10 voor 7 kropen we nog even onder de wol (nuja, lakens dus).

Mijn wekker liep vanochtend de eerst keer af om half 7, zodat ik Michiel zijn medicatie kon geven. Dat ging goed! Hij viel als een blok terug in slaap, en zelf kon ik ook nog eventjes verder snoozen. Ik had mijn wekker namelijk om half 9 gezet, want er moest nog redelijk wat gedaan worden voor we konden vertrekken.