De wekker liep vanochtend geen moment te vroeg af. Begrijp me niet verkeerd, we hadden zàlig geslapen (en natuurlijk ook weer veel te kort), maar onze asbak viel toch nog steeds tegen… Laat ons hopen dat dat extra zuiveringssysteem een mirakel verricht! Anyway, op zich zijn we niet zo moeilijk en in een mum van tijd waren we alweer klaar voor een dag boordevol magie. Als ik gisteren al enthousiast was, dan vandaag wel helemaal! Magic Kingdom, here we come!

Die wekker was er natuurlijk supersnel. Ik maakte Michiel eventjes wakker om hem zijn volgende dosis medicijnen te geven, waarna hij prompt weer in slaap viel. Goed zo, de dokter had namelijk veel rust voorgeschreven. Ikzelf begon aan mijn dag. Ik sprong snel in de douche en schreef een briefje voor Michiel dat ik boodschappen gaan doen was. Ik sloop heel zachtjes buiten en kon eraan beginnen.

Vandaag stond er een klassieker op het programma: paardrijden in Viñales. Michiel en ik wilden vorig jaar heel graag paardrijden in Bryce Canyon, maar hij werd toen zodanig ziek dat dat onmogelijk kon doorgaan. We waren dus des te enthousiaster toen we zagen dat je de Viñales vallei best te paard bezoekt.

Vrijdagochtend zijn we in een dorpsschooltje op een 5-tal minuutjes van Misantla speelpleinwerking gaan geven. De kinderen werden opgedeeld in kleine groepjes en we speelden gezelschapsspelletjes met hen. Niet alleen om ze te entertainen, maar ook om hun tactisch inzicht te verbeteren; het waren dus allemaal spelletjes waarbij ze moesten nadenken. De leerkrachten moesten kijken hoe wij een spelletje speelden met de kinderen en daarna overnemen. Op die manier hoopt Ivette dat ze deze manier van ‘lesgeven’ zullen overnemen. Als afsluiter hadden we een estafette voorzien, en dat was een schot in de roos! De kinderen waren allemaal zeer enthousiast en deden allemaal heel goed mee!

Jullie worden verwend vandaag, want hier is al direct een tweede update! Nu we onze handen aan een computer hebben gekregen, moeten we er van profiteren, natuurlijk.

Hier is het de gewoonte dat het eind van het schooljaar overal uitbundig wordt gevierd, dat noemen ze de ‘Clausura’. Een ander Mexicaans fenomeen is het feit dat ze iedere graduación vieren, en ze beginnen in de kleuterklas. Alle andere klasjes moeten dan ook een optreden doen en Cesarín dus ook. Natuurlijk gingen we kijken! De ceremonie was heel formeel, en Johan vertelde ons dat dit altijd het geval is. Ze beginnen met het groeten van de vlag (alle leerlingen doen dit trouwens op maandagochtend), vervolgens zingt men het volkslied van Mexico en daarna de hymne van Veracruz. Daarna was het dan tijd voor de optredens. Cesarín mocht voorop lopen tijdens zijn optreden en hij stal echt de show met een echte knieval op het einde. Daarna keken we nog even naar de ‘afgestudeerden’ en toen was het al afgelopen. Toch was het echt de moeite waard, en alweer een typisch Mexicaanse ervaring die we mochten meemaken. Het hoeft waarschijnlijk niet gezegd dat de graduación van de lagere school en de middelbare school met dezelfde flair gevierd worden!