Vandaag was het gelukkig tijd om Fresno in onze achteruitkijkspiegel te laten. Het is inderdaad zo dat het een goede stopplaats is tussen Yosemite en Sequoia (afstandsgewijs dan), maar ik zou misschien toch een ander hotel aanraden. Of, misschien nog beter, om door te rijden tot in Tulare. Dat is zo’n 50 minuutjes verder rijden, maar het ziet er heel leuk uit én het is ook alweer 50 minuten dichter bij Sequoia. Over afstanden gesproken, we moesten slechts 1.5 uur rijden naar de ingang van het park, dus dat was écht niet veel.

Vandaag ging de wekker om half 8, want we hadden een belangrijke afspraak. Het waren namelijk onze laatste uurtjes in San Franciscio, maar alvorens we op gepaste wijze afscheid konden nemen, moesten we eerst onze rental car gaan ophalen. Ah ja, een roadtrip zonder auto is nu eenmaal niet helemaal hetzelfde :). Om half 9 stonden we bij Alamo, waar ze ons alweer schitterend van dienst waren. Een gps en een extra road assistance verzekering later (hebben we zéker nodig – je weet maar nooit) mochten we dan eindelijk richting parkeergarage om onze auto op te halen. Spannend! Antoinette stond ons al vol ongeduld (en talloze weginstructies) op te wachten. En nog beter; ook de sleutel van onze car voor de komende 3 weken had ze in haar handen. Hij stond trouwens al klaar. We kregen een grijze JEEP ter beschikking, volgens hun klassering een ‘small SUV’; wàt een machine!! We hebben hem dan ook direct met veel liefde ‘Beast’ gedoopt! En ik had geluk, want Michiel heeft nog nooit met een automatic gereden, en zag dat ook niet direct zitten in San Francisco, dus mocht ik achter het stuur plaatsnemen (toegegeven, je zag me bijna niet zitten, maar dat zou mij niet tegenhouden!). We hadden origineel gepland om nog eens langs de Castro-wijk te passeren, maar beslisten nu toch maar om direct onze andere must do’s te vertrekken.

Hey allemaal,

Hier de officiële eerste blogpost van onze roadtrip! Hoera! We zijn zondagochtend om kwart na 6 thuis vertrokken, en zijn een 25 uur later op onze hotelkamer gearriveerd; ’t was de moeite! We vlogen met Brussels Airlines vanuit Zaventem naar Washington, en het moet gezegd: we zijn enorm verwend geweest tijdens onze vlucht. Het begon al kort na opstijgen met een aperitiefje. Daarna kregen we een warme maaltijd met zalm als voorgerecht, gevolgd door kip met rijst, kaas en een dessertje. Daarna volgde nog eens thee of koffie met een Neuhaus chocolaatje om enkele uurtjes later een echt IJsboerke-ijsje voorgeschoteld te krijgen. Net voor de landing kregen we dan ook nog eens een heerlijke minipizza! Verder hadden we ook best veel beenruimte in Economy, iets waar Michiel énorm happy van werd! We hebben allebei nogal korte nachten gehad voor vertrek (door voetbalfeestjes en dergelijke 😉 ), dus Michiel heeft van de vlucht geprofiteerd om toch al wat slaap in te halen, ik daarentegen werd te veel verleid door de talloze films en series aan boord. We zaten trouwens ook in een rij van 2, dus we hadden zowel een window seat als een aisle-seat; score! 😀 Na een vlucht van 8.5 uur stonden we eindelijk met onze voetjes veilig op Amerikaanse bodem.

Bon dia tur hende!

Welkom bij mijn allerlaatste blogpost vanuit het prachtige Curaçao! Vanaf volgende week geef ik de fakkel weer door aan Michiel omdat mijn tijd op het eiland er helaas bijna opzit. We gaan verder waar we vorige keer stopten: hét evenement van de trip, zwemmen met dolfijnen!

Hey allemaal, ‘t is alweer tijd voor de (ongeveer) wekelijkse blog! En aangezien ik Michiel hier nog steeds mag vergezellen, blijft de blog-duty voor mij! We hebben weer een heleboel gedaan deze week, dus houd jullie maar klaar!

Maandagmiddag moest Michiel om 3u naar de les, en aangezien we nog veel te doen hadden, liep onze wekker best vroeg af. Om 8u stonden we al aan Chobolobo, de enige echte Curaçao of Curaçao liquor factory. De rondleidingen hier zijn self-explanatory; je loopt gewoon een fabriekshal in en volgt de geschiedenis van de oprichters samen met de geschiedenis van de Curaçao likeur. Wisten jullie trouwens dat die niet enkel in het blauw gemaakt wordt? Hier produceren ze ook rode, groene, doorzichtige en gele. Blijkt dat de kleur er natuurlijk helemaal niet toe doet, al deze verschillende kleuren worden puur voor esthetische redenen gecreëerd; op die manier zien de cocktails er niet allemaal blauw uit hé! De rondleiding was heel interessant, en is een grote aanrader voor iedereen die naar het eiland komt. Op het eind van de tour kom je in de giftshop en mag je proeven van de verschillende likeurs. Het was nog vroeg, maar toch konden we een klein testje niet laten. It’s 5 o’clock somewhere, right? Ik besloot ook om enkele flesjes Blue Curaçao mee te nemen als souvenirs en om thuis uit te delen. Deze versie is toch net iets beter dan de Bols van thuis en wat is nu beter om mee te nemen dan letterlijke Curaçao likeur? ?