“Bon bini na Kòrsou” waren ongeveer de eerste woorden die ik te horen kreeg toen mijn vliegtuig landde in Curaçao. Ik haastte me van het vliegtuig, vloog door de douane, griste mijn bagage van de band en rende naar de fontein (aka. our meeting point) om dan… tot de conclusie te komen dat Michiel er nog niet was. Die island time zit er dus al goed ingebakken! Na een minuutje of 10 kwam hij dan op ’t gemakje afgewandeld en was het een superblij weerzien! Omdat het tijdens mijn bezoek toch ook echt vakantie is voor Michiel, heeft hij met plezier de blogpost-duty aan mij overgedragen (tradities zijn er immers om in ere te houden!). Ik kan wel al beloven dat het een lange wordt, want we hebben enorm veel gedaan de afgelopen week! Off we go!
T-minus 16 weeks. Niet dat ik aan het aftellen ben, want ik amuseer mij hier best goed, maar de eerste week zit erop. En wat voor een week was dat ook?! Van Pier naar Pol vliegen, afspraken vastleggen, weinig concreet regelen, nieuwe afspraken vastleggen, opnieuw weinig concreet regelen, de eerste lessen volgen, … Het was een heel gedoe! Al goed dat we het weekend hadden om er eens van te bekomen. Jullie weten al hoe zaterdag voor ons was, maar op zondag was er toch opnieuw een avontuur vastgelegd. Het was tijd voor ons eerste echte bezoek aan het strand.
Veel mensen gaan het graag horen, we hebben jullie lang genoeg jaloers gemaakt met al onze “vrije tijd” (want echt, jullie hebben een verkeerd beeld). Vanaf deze week is het gedaan, we moeten er harder in vliegen dan een vogel die echt heel hard vliegt! Tot nu toe hebben we enkel les gevolgd (en ingehaald, want de lessen waren hier al 4 weken bezig zoals jullie weten), maar aan dat goed leven komt een einde.
Om kwart na zeven gaat de wekker alweer af, na een korte nacht. Maar dat stoort blijkbaar niemand, want iedereen heeft goed geslapen in de zalige bedden van het Hyatt (dank je wel LUXE COLLECTION voor de upgrade). We pakken de laatste zaken in, nemen een snelle douche en zijn dan klaar om onze kamer vaarwel te zeggen. Dag dag, Hyatt. Dag dag, Vancouver!
Na een zalige nacht in de zachte bedjes van de Avalon Lodge, was het alweer tijd om te vertrekken (insert *aww*), want Yosemite ligt op ons te wachten. Spijtig dat we hier niet wat langer kunnen blijven, want Lake Tahoe is echt wel enorm mooi! Eerst nog snel het continental breakfast meepikken (klein continentje, dat wel) en dan de weg op! Vandaag mocht ik Beast proberen temmen! Het was namelijk de eerste keer dat ik met een automatic zou rijden. De reistijd naar Yosemite is ongeveer 5 uurtjes. Ik moet zeggen, dat rijden met een automatic gaat beter dan gedacht. Ik heb maar één keer vol op de rem gestaan, dus dat viel mee! Het enige wat ik echt moet afleren, is willen schakelen. Ik heb meer dan eens in neutral gelegen. Magalie heeft de toestemming gekregen om mij slaag te geven als ik wil schakelen, dus als ik in het ziekenhuis beland, jullie weten wie de dader was!