De zon komt ondertussen zachtjes over de horizon als we onze laatste dag op Cubaanse bodem inzetten. De laatste paar weken zijn echt voorbij gevlogen! Ik zou zo opnieuw naar het begin van de reis gaan en hem opnieuw doen. Cuba is een prachtland, zoveel is zeker!

Terwijl we de laatste bagage zijn plekje geven in onze tas, gaan Annelien en Magalie nog een laatste keer op souvenirjacht. Ze hebben op onze wandeling gisteren naar de Casa de la Musica toch een souvenir gezien dat ze niet kunnen achterlaten op Cuba. Een klein half uurtje later zijn ze terug met de spoils of war. We hebben nog tijd om een “all you can eat”-ontbijt in het hotel te nemen (nog altijd all-in, we zijn nog niet uitgecheckt), dus dat doen we ook. Voor mij is all you can eat een beetje dubbel op reisdagen, want dan eet ik nooit veel. Stress voor het vliegen? Misschien wel, misschien niet, wie zal het zeggen? Het is zeker meer onderhuids dan wat ik er zelf van merk, maar het is wel zo dat ik dus weinig eet op zo’n dagen. In ieder geval, de anderen doen zich nog een laatste keer tegoed aan al het lekkers.

Vandaag was het onze laatste dag in Misantla. Veel valt er niet echt over te vertellen. We hebben nog maar eens lang aan de telefoon gehangen, onder andere om te kijken of we niet naar de ambassade moesten voor één of ander papier voor de douane. Gelukkig was dat niet het geval. We hebben natuurlijk ook onze koffers gepakt en ons appartement gekuist.

Het eerste ontbijt zat in onze huurprijs inbegrepen, dus hadden we afgesproken dat Nairobis om 9u zou komen. We hadden dan ook beslist om onze wekker om kwart voor 9 te zetten. Nergens voor nodig, achteraf bekeken, want om 8u waren we allemaal al up and running. Uiteindelijk kwamen 2 nichtjes van Nairobis voor ons koken terwijl wij ons allemaal konden douchen. Wat een luxe! Maar ook een beetje raar, ’t is precies alsof je met hulpjes werkt, en dat is nu niet direct onze stijl. Ze waren alweer wel supervriendelijk.