Na onze drukke dagen in Disneyland, was het dan alweer tijd om Anaheim (en onze asbak) te verlaten. Bestemming? Downtown Disney. Jullie dachten toch niet dat wij zomaar gingen vertrekken zonder nog eens in Downtown Disney rond te lopen? Dus, we stellen de gps in richting de parking en gaan op ons gemakje de “winkelstraat” in. Stop één: Fossil Store. Magalie is zot van die winkel en hier in Amerika is alles zoveel goedkoper dan in Europa, dus dan moeten we wel eens een stop maken, neen? En ook (aangezien ik nu al schrijf terwijl we terug in Belgenlandje zijn en ik het dus al mag verklappen): Magalie was op zoek naar een souvenir voor haar mama. Dus, we kijken snel eventjes rond naar het aanbod en besluiten dan om hier toch niks te kopen. Outlets zijn namelijk veel goedkoper dan hier, en aangezien we de laatste dag hebben voorbehouden voor shopping, lijkt het ons beter om daar dan een Fossil Store te zoeken.

Op naar stop nummer twee dan maar: Vault 28. Magalie is al superlang betoverd door de Alex and Ani bracelets (zoals jullie in de vorige blogs misschien wel hebben gelezen) en we hebben nog steeds niet de bangle die ze wil. We hebben gehoord dat ze die misschien hebben in deze winkel, dus op hoop van zege stoppen we hier dan ook maar eens. Veel toffe goodies, maar van die juiste bangle van de 60th celebration is toch geen spoor. Zijn ze dan echt allemaal uitverkocht? Daar lijkt het wel op. Maar we geven de hoop niet op en we gaan thuis gewoon eens op de website zoeken! Er moeten er toch ergens nog zijn, neen? Nuja, we vinden het wel uiteindelijk!

We zetten onze tocht verder in Anna and Elsa’s Boutique en Marceline’s Confectionary (direct goesting in een koekje) om zo af te zakken naar World of Disney. De grootste Disney Store in de buurt, met een zaal of vier, dat kunnen we toch niet zomaar voorbij lopen? We kijken in elk zaaltje rustig rond (of niet zo rustig, want soms waren we echt all over the place) en nemen heel wat souvenirs mee! Knuffels, t-shirts, poppen, … Ze passeren allemaal de revue. Maar we kunnen natuurlijk niet prijsgeven wat we meehebben! Laat ons gewoon zeggen dat Disney hier toch best veel geld heeft verdiend aan ons.

Na een tweetal uur doorgebracht te hebben is het dan tijd om een hapje te eten in Earl of Sandwich en te vertrekken richting onze echte bestemming: Los Angeles! Op onze weg stoppen we nog eens aan Point Vincente. Hier staat de tweede vuurtoren van onze rit. En aangezien Magalie er een gewoonte van maakt om op elke reis een mooie vuurtoren te fotograferen, moeten we wel eens stoppen hier! De vuurtoren staat spijtig genoeg wel achter een hek, dus daar mogen we niet naartoe, maar vanop het uitkijkpunt iets verder kunnen we wel mooie foto’s trekken van de vuurtoren op de uitstekende klif. Alweer een instagrammeke rijker en een mooi beeld gaan we richting ons hotel om de bagage er uit te zwieren voor we richting onze namiddagactiviteit trekken.

Na een klein uurtje rijden komen we aan in ons hotel. Van een asbak naar een achterbuurt, het moet kunnen. Maar op zich ziet het hotel er nog ok uit. We zijn ietsje vroeger dan de check-in tijd, maar dat geeft niet, want de man aan de balie is traag genoeg om ons zo tot aan de check-in tijd te laten wachten. Wel, wachten is het woord niet, want hij was wel met ons bezig. Het ging gewoon wat trager. Na heel veel niet relevante vragen en rare omwegen krijgen we dan toch eindelijk onze kamer toegewezen. De kuisvrouw is nog net de laatste beetjes in orde aan het brengen op de kamer, dus we zetten onze bagage boven en zitten nog even op het terras. En klein tien minuten later komt ze buiten en zegt ze dat er iets mis is met het bad en dat we een andere kamer moeten gaan vragen. Zo gezegd, zo gedaan. Pokémon Go-spelers hadden hier zeker hun pleziertje gehaald, want het is een echte slowpoke. Anyway, uiteindelijk krijgen we de kamer helemaal in de hoek. We doen de deur open en wat zien we: een airco die amper werkt en één queen-size bed. Een king-size bed lukt wel met ons tweetjes, maar queen? Dat is toch echt aan de kleine kant. Ik bedoel maar, mijn ego past daar amper in. We kijken eens op de voucher en daar staat toch wel echt “double queen”. Dus, twee queen-sized bedden, right? Slowpoke-time again. Nu was hij precies wel wat sneller met zijn antwoord: “Ja, jullie hebben maar voor één bed betaald. Nee nee, double betekent voor twee personen”. Call me stupid, maar een queen-size is toch altijd voor twee personen? Anyway, het heeft geen zin om er mee in discussie te gaan, want slowpoke is ook wat traag van begrip, dus we leggen er ons bij neer en nemen de kamer dan maar zoals ze is. We zetten de bagage af en stellen de gps in richting Santa Monica Pier.

Een uurtje rijden, maar amper 14 mijl ver… Onze gps houdt rekening met files, dus het is misschien wel waar wat ze zeggen van dat verkeer hier? Het blijkt eigenlijk vooral door de verkeerslichten te zijn. Elke “block” is er een verkeerslicht en je staat vaak te wachten. We rijden op ons gemakje van onze achterbuurt richting de iets betere buurten, maar het Beverly Hills, waarvan ik dacht dat we er door gingen rijden, krijgen we niet te zien. Venice daarentegen, dat zien we wel. Dat ligt net ten Zuiden van de Santa Monica Pier en is vooral bekend van de boardwalk met de vele winkeltjes. We tuffen nog eventjes voort en horen dan: “You have reached your destination, find a place to park”. We rijden dus de eerste de beste parking op en betalen 20 dollar, zodat we tot 10u mogen blijven staan. Daarna kunnen we ook wel nog om onze auto, maar dan moeten we de sleutel ophalen bij de valet en dan zetten ze de auto waar we er aan kunnen. Ideaal dus. De Santa Monica Pier? Die is maar 20 minuutjes wandelen. Lijkt ons gezellig, zo langs die boardwalk. Na wat gesnuister in de winkeltjes en nog wat souvenirs ingeslaan te hebben, merken we dat de boardwalk vooral “bongs” of waterpijpen verkopen. Het verbaast ons eigenlijk niet zo hard, want de wietgeur is van mijlen ver te ruiken. Het is wel een gezellige boardwalk voor de rest, met wat straatartiesten, leuke kraampjes, … Maar weinig pier. Ietsje verder zien we dan toch eindelijk onze eerste glimp van die pier. Hmm, die is precies toch verder dan gedacht. Maar het zal wel meevallen (woorden van mij). Als die pier 20 minuten later nog altijd even ver lijkt, dan weten we al hoe laat het is. As per usual, heeft Mevr. De Meyer alweer gelijk! Easy 20 dollar parking voor de man aan de parking (de leugenaar) en wij raken nooit op tijd aan die pier. We besluiten dus om rechtsomkeer te maken, langs het water terug te keren (zo hebben we de pacific ocean toch eens aangeraakt), een korte photoshoot te houden en dan de auto op te halen om dichter te rijden en ons aan de pier te parkeren.

We rijden parallel met het strand, zodat we steeds dichter bij die pier komen ,want dat adres in de gps was dus totaaaaaaal verkeerd. Om het nog volledig af te maken, rijden we op het einde nog de freeway op (echt niet goed aangegeven), dus we staan een half uur te wachten om ons te draaien en terug te keren richting de pier, terwijl het zonnetje wegzakt achter de bergen. De Santa Monica Pier ligt zo naar ons te lachen, maar nog zo ver weg. Uiteindelijk geraken we er wel en vinden we de perfecte parkeerplaats beneden aan de pier (dank u wel meneer die net op tijd wegreed). Nu het zonnetje wat verder wegzakt, gaan de lichtjes op de pier aan en ziet het er echt formidabel uit. We wandelen op ons gemakje over de pier, terwijl we nog wat zoeken naar goodies om mee te nemen naar huis. Voor degenen die het niet wisten: de Santa Monica Pier is ook het einde van de Route 66. Hier staat dan ook zo een bordje waar we dan nog eens een foto kunnen bij nemen!

Nadat we onze fotoshoot succesvol hebben volbracht (maar misschien straks nog eens opnieuw moeten doen), gaan we naar Pacific Park, een klein pretpark dat op de pier gelegen is. Als je al eens fairs hebt gezien in Amerikaanse films, dan kan je je het wel voorstellen: een roller coaster, een reuzenrad, kraampjes waar je een knuffel kan winnen, … Echt typisch Amerikaans. En het is dat laatste wat ik wel eens wil doen: een knuffel proberen vangen! Mijn oog valt op de vele pikachu’s. Ik speel dan wel geen pokémon GO, maar ik wil hier wel een keer een pokémon vangen. We komen eerst een whack-a-mole tegen. Voor maar 5 dollar kan je meespelen en de snelste wint een pikachu! Ik heb in Disneyland Parijs al gemerkt dat ik zo slecht ben in dat spelletje, dat ik Magalie tot mijn personal champion ga benoemen en zij mag het voor mij in de ring opnemen tegen de andere kandidaten. Twaalf klopjes later is Magalie net te traag om een pikachu te winnen, maar ze heeft toch goed haar best gedaan! Iets verder komen we nog zo’n kraampje tegen, waar je met ballen naar een hoop glazen moet gooien en je moet proberen om een bal in en gekleurd glas te gooien. Lijkt simpel, maar de drie mensen voor mij hadden niks. Voor 5 dollar kan ik het toch niet laten en mag ik 5 keer proberen om mijn pikachu te winnen. Bij de eerste worp is het al direct prijs: ik mag een large knuffel kiezen. En ook de derde bal belandt in het juiste glas, dit keer voor een pikachu! Iedereen gelukkig dus! Ik krijg mijn pikachu en Magalie mag ook een knuffel kiezen. Het wordt een blauwe dolfijn, die direct tot Shamu wordt gedoopt! Zo kunnen we toch nog wat extra shelfies trekken! We doen onze photoshoot aan het Route 66-sign nog eens over, dit keer met onze knuffels en ook met een betere fotograaf! We eten een Pier Burger (want ja, wat eet een mens anders op die pier?) en gaan daarna nog een klein wandelingetje maken langs het strand. Op die manier zien we de pier nog eens in al zijn glorie, met de prachtige lichtjes.

Daarna is het tijd om naar huis te gaan, want morgen wacht Harry op ons in de Universal Studios! Je weet wel, die met zijn rond brilletje en zijn litteken op zijn hoofd! Na een drie kwartiertjes rijden, kunnen we in onze sauna gaan slapen, met ons “double queen” bed!

Geschreven door Michiel

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.