The Bear and The Whale

Geschreven door Magalie De Meyer op 15 april 2020

Onze wekker ging vanochtend wel heel vroeg af. Om half 7 om precies te zijn. Nu, pijnlijk was het niet, want één van de meest geanticipeerde dagen van onze reis stond op de planning. We trokken vandaag immers naar Tofino voor onze whale watching & bear spotting tours.

Na een vlot rondje badkamer-wissel en een blik uit ons raam moesten we beslissen wat we zouden aandoen. Het weer zag er namelijk niet schitterend uit; het was bewolkt en miezerde. Niet direct wat ik in gedachten had, maar soit. We beredeneerden dan het waarschijnlijk het slimst zou zijn om zo weinig mogelijk aan te doen, en kleren te kiezen die relatief snel zouden drogen. We zouden immers zo goed als de volledige dag op Zodiacs te vinden zijn. Zo gezegd, zo gedaan.

We sprongen in Moose en vertrokken richting Tofino. De rit kon niet veel makkelijker zijn; Ucluelet en Tofino zijn met elkaar verbonden door één lange weg. Voor we het wisten stonden we dus geparkeerd bij Ocean Outfitters en konden we inchecken voor onze Whale Watching Experience. We kregen een waver onder onze neus geschoven waar instaat dat het bedrijf niet verantwoordelijk is voor gebeurlijke ongevallen (of dat ze in het geval van sterfte niet kunnen vervolgd worden door je familie). Dit is natuurlijk voornamelijk een voorzorgsmaatregel, maar ’t is toch altijd wat speciaal om te ondertekenen.

We hadden nog eventjes, dus we besloten om ontbijt te halen bij Rhino’s. Ik heb namelijk nogal eens de neiging om ongemakkelijk te worden op een boot (wat trouwens echt onfair is, want ik doe niets liever, maar dat terzijde) en ze zeggen dat een goed ontbijt helpt. We kozen elk een donut en iets te drinken en konden er tegen!

Terug bij Ocean Outfitters was het dan eindelijk aan onze boot. We kregen allemaal een Canada Certified Survivalpak aan. Dat houdt de onderkoeling tegen. Daaronder moesten we onze regenjas en trui aanhouden. De jongens hadden natuurlijk geen trui nodig, maar ik was al blij dat ik de mijne bij had. Weten jullie trouwens nog dat we gepland hadden om zo weinig mogelijk aan te doen? Yeah, right. Gelukkig hadden de professionals er meer verstand van.

Omdat het zo slecht weer was, kregen we ook nog allemaal een lange, gele regenjas, een beanie (type muts), handschoenen en een soort skibril. Tom paste voor de handschoenen, maar ik nam ze dankbaar aan. Na een korte afdaling kwamen we aan bij onze Zodiac. Hij zag er prachtig uit! Martin, onze gids (die overigens uit Duitsland kwam) was echt een coole dude. Er waren 5 rijen, goed voor 12 personen. Michiel, Tom en ik zaten op de voorlaatste rij, met z’n drietjes gezellig naast elkaar. Zo heb ik het het liefst :). Ik kreeg een plekje aan de rand, want ik was fotograaf van dienst natuurlijk. We waren al snel onderweg en alles ging vlot! Het waaide en regende enorm, maar het voelde niet te koud aan, dus we hadden er weinig last van.

Onderweg naar onze walvis zagen we een bald Eagle, otters, zeeleeuwen en de puffin, volgens Martin een heel zeldzame en ‘once in a lifetime’ gebeurtenis. OK, I’ll take his word for it. Iedereen al blij. We zagen ook nog een tiental zeehonden, en de boot werd eventjes stil gelegd. Zo lang de boot in beweging blijft, geen enkel probleem voor mij, maar als we beginnen dobberen heb ik het al snel vlaggen. Ik werd dus al wat ongemakkelijk. Dat beloofde…

We gingen snel (voor mij kon het niet snel genoeg) verder richting Big Mama, een grey whale. Hier lagen we dan te dobberen op tientallen meters afstand om haar niet te storen. Het water was best rustig, maar ik hing toch binnen de kortste keren over boord. Omdat iedereen gelukkig naar voor keek, dacht ik dat ik er wel ongemerkt mee weg kon. Dat was helaas zonder Martin gerekend, die zo lief was om (voor de héle boot) te vragen of het ging. Ik vermoed dat mijn boys het trouwens ook wel opgemerkt hadden. Gelukkig ging het daarna wel iets beter. We werden snel op Big Mama haar aanwezigheid gewezen en de oohs en aahs vlogen in het rond. Hoe enthousiast ik ook was, en hoe adembenemend ik ook vond, het viel toch een beetje tegen. Big Mama was immers groter dan de diepte van het zeewater hier in de inham, dus ze kon onmogelijk in een volledige sprong bovenkomen. We zagen dus alleen af en toe een stukje rug en haar spuitgat (impressive, dat wel!). Een mooie zwiepende staartvin moesten we ook missen. Desalniettemin was het een ongelooflijke ervaring!

We keerden vlotjes terug naar Tofino en hadden toen wat tijd om te gaan lunchen voor we op onze Bear Spotting Cruise vertrokken. We liepen het gezellige stadje in en kozen voor lunch in The Shed, een heel gezellig outdoorsy restaurantje. Ik koos voor een cola en een lichte tonijnsnack (you know, we moesten nog eens op een Zodiac), dat tonijnding was héérlijk. Perfect! De jongens kozen voor burgers, en ik mocht hier en daar een frietje stelen van Michiel. Net wat ik nodig had. We zaten toevallig op drie krukken in de Belgische driekleur, dus bij aankomst hadden de jongens die al snel ik juiste volgorde gezet. We zijn supporters of we zijn het niet hé.

Na de lunch hadden we nog tijd voor een bezoekje aan Tofino Market, een artisanaal marktje boordevol lokale producten. Ik koos een lipbalm en een ring. (Ok, ik geef het toe, ik heb getwijfeld over de ring, besloot hem niet mee te nemen, om dan op het eind van de markt toch te beslissen dat ik hem wou. Die jongens zijn verrassend geduldig 🙂 ).

Daarna mochten we terug naar Ocean Outfitters. Gelukkige regende het niet meer, dus enkel ons rode pak was voldoende. Ik kreeg ook een Lithican van Michiel, voor de zekerheid. De tocht ging vlot en Martin was ook nu weer onze gids. We vroegen hem een foto voor onze People of the World en hij gaf ons veel nuttige info over het locale ecosysteem. We zagen een arend, een soort dolfijn/orca van ver, en een jachtvogel die erg goed kan duiken (wiens naam ik totààl niet meer weet, sorry!).

Al snel tuurden we de kustlijn af naar beren, maar we hadden weinig geluk. Dan maar naar een andere plaats. Ook hier was er niks te vinden, maar Martin kreeg plots het verlossende bericht over zijn radio & off we went. YES! Hier was het bingo. Er lagen al een 7-tal boten te dobberen en we legden ons er gezellig bij. We zagen een prachtige zwarte beer die aan het spelen was op een kiezelstrand. We lagen op zo’n 80 meter afstand, om hem niet te storen of te doen schrikken. Hij trok zich weinig van ons aan, maar keek af en toe wel in onze richtingen. Het moet sowieso een raar beeld geweest zijn, want zowat zijn volledig zicht lag vol met boten, dan nog eens boordevol mensen die foto’s en video’s namen. Wat een ongelooflijke ervaring om zo’n fascinerend beest van dichtbij te zien! Veel te snel was het alweer tijd om te vertrekken, we zouden er uren naar kunnen kijken hebben. We kregen op de terugweg trouwens te horen dat de reden waarom we maar één beer gezien hadden was omdat ze aan het werken waren aan de snelweg. Die trillingen zinderen zodanig ver door dat de dieren in de bossen ze oppikken en zo veel meer schrik hebben om uit het bos te komen. Enkel als ze heel erg hongerig worden, komen de beren naar de stranden.

Terug in Tofino bedankten we de crew uitvoerig en trokken naar het Tourist Information Center om te zien welke trails we nog konden doen. We kozen voor de Tonquin Trail, een loop door het bos en op het strand met prachtige uitzichtpunten. Perfect! Bij terugkomst van onze trail kozen we voor dinner bij Sobo (short for Sophisticated Bohemian), een restaurant waar ze enkel werken met lokale organische producten. De pizza’s waren heerlijk, maar Tom zijn homemade iced tea niet gezoet. Ik wisselde dus met plezier van drankje. Michiel koos voor een Intergalactic Rootbeer, dat helaas naar Reflexspray smaakte.

Het werd zo stilaan tijd om huiswaarts te keren, dus we reden trààg richting ons hotel. We wilden immers graag wat wilde beren spotten. We stopten toevallig aan Belvedère Lookout en werden getrakteerd op een prachtige zonsondergang.

Hearts full keerden we naar huis terug. We gingen snel om een laatste warme chocomelk bij de 7/11 aan de overkant en installeerden ons voor Game of Thrones op ons plafond.

What an incredible day!

Liefs,
Tom, Michiel & Magalie

Geschreven door Magalie De Meyer

Er zijn nog geen reacties.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.