Mijn wekker liep vanochtend de eerst keer af om half 7, zodat ik Michiel zijn medicatie kon geven. Dat ging goed! Hij viel als een blok terug in slaap, en zelf kon ik ook nog eventjes verder snoozen. Ik had mijn wekker namelijk om half 9 gezet, want er moest nog redelijk wat gedaan worden voor we konden vertrekken.

Om half 9 ging m’n wekker, dit keer ‘voor echt’. Ik stond snel op en vertelde Michiel het gameplan van de ochtend. Hij was nog redelijk groggy, maar ging akkoord. Ik liet hem wel zijn wekker zetten om 10 na elf en liet hem beloven dat hij dan ging opstaan en zich al wat zou klaarmaken zodat we tegen 12u zeker konden vertrekken. Hij ging akkoord. Hij kon zijn sipjes trouwens nog steeds binnenhouden, ’t zit hem in de kleine overwinningen.

Ik sprong snel in de douche en vloog daarna de deur uit. Ik reed eerst tot aan de Antelope Canyon tours om ze te gaan vertellen dat ze ons van de stand-by lijst mochten halen en dat ze onze 2 plaatsjes op de rit van 17u ook mochten weggeven, want dat onze plannen nu eenmaal veranderd waren. Ik vroeg ook nog even of ze zeker geen refunds gaven (dat stond zo op hun reservatiepapieren, maar ik kon maar proberen hé), de helft van de prijs zouden we waarschijnlijk wel moeten kunnen terugkrijgen, maar dat moet dus via dat reisbureau geregeld worden. Top! Heel vriendelijk, dus ik bedankte ze zorgvuldig en vertrok toen richting mijn volgende stop. (Ik stond namelijk nogal op uur hé)

Ik had vannacht aan Kee de wegbeschrijving tot aan de lokale Walmart gevraagd, omdat ze daar een pharmacy hebben waar ik Michiel zijn medicatie kon gaan halen. Bleek supermakkelijk te zijn; de straat uit, naar links, en op het rond punt rechts. Piece of cake! Ik had ook eens, puur informatief op dat moment, gevraagd waar de Horseshoe Bend precies gelokaliseerd was. Blijkt dat dat nog geen mile voorbij de Walmart was. Interesting!

Ik reed dus snel (maar binnen de snelheidslimieten) naar Walmart en ging regelrecht naar de pharmacy-afdeling. Daar werd me verteld dat mijn bestelling binnen 30 minuten klaar zou zijn. Hmm… 30 minuten hier met mijn vingers staan draaien? Of toch maar snel eens naar de Horseshoe Bend? (toch één van de 2 redenen waarom ik naar hier wou komen.) Ik koos voor het laatste. Het was toen ongeveer half 10, dus ik had mezelf anderhalf uur gegeven om terug bij Michiel te zijn. Ik bedacht dat ik gewoon mijn klok in de gaten zou houden, en zou terugkeren als het nodig was (ook al had ik de Bend nog niet gezien). Ik vertelde dat ik dus waarschijnlijk iets later zou zijn, maar dat was geen enkel probleem. De pharmacy was toch open tot 19u. Ja dag, tegen dan zit ik al in een andere state ;).

Ik draaide de weg op en zag al snel waar ik moest zijn. Ik had trouwens geluk! Er reed net een auto weg op een plaatsje zo goed als aan het begin van het wandelpad. Handig! Dit keer was ik toch beter voorbereid dan in Death Valley (remember?). Ik had een bandana mee voor op mijn hoofd, was goed ingesmeerd, had stevige schoenen aan, én had een liter water mee. Dat is trouwens ook zo’n beetje de checklist die aan het begin van het wandelpad staat; score!

De weg naar de Horseshoe Bend gaat eerst een stukje omhoog in het zand (goed aangeduwd, maar toch) en dat is verraderlijk, want ik hoorde sommige mensen al luidop denken dat het zeker daarboven was. Neenee, die hadden duidelijk hun research niet gedaan (en ik écht wel!). Als je bovenkomt, loop je nog een 50-tal meter vlak tot aan een rand, en de meeste mensen denken dus dat je de Bend van hier al ziet. Mispoes! Van hieruit kijk je uit op het pad dat naar de Bend loopt. Het hele parcours is trouwens zo’n 2.4 km. Het mooie daaraan is dat de helft van de kilometers naar beneden gaat. Het minder schitterende nieuws is dat de klim in het terugkeren naar de auto gebeurt… Het hoeft dus niet gezegd dat ik in een mum van tijd beneden stond (ah ja, dat gaat best vlot, het is ook een heel goed begaanbaar pad). Voor ik het wist stond ik dan, na maanden, eindelijk oog in oog met de befaamde Horseshoe Bend. Adembenemend! De Colorado maakt hier een volledige lus rond een stuk van de canyon, wat dus op het hoefijzer van een paard lijkt. Na snel voor een paar mensen familiekiekjes te trekken (want ja, ik was toch maar alleen, en iedereen staat graag met zijn gezin samen op de foto), raakte ik aan de praat met een Belgische familie. Erg toffe mensen, en ze waren zo sympathiek om ook van mij een foto te nemen. Leuk! Nu had ik ook bewijs dat ik er geraakt was ;)! Daarna vertrok ik snel weer richting auto. (Hebben jullie het thema van de ochtend trouwens al door?) De beklimming ging ietsje trager dan de afdaling, maar ik zette er toch flink de pas in. Bijna boven ontmoette ik een Amerikaanse die vroeg of het de moeite was. Zeker en vast! Ik raad het dan ook iedereen aan om hier eens te stoppen. Na een (alweer) snelle babbel, liep ik verder richting auto. Op zo’n uurtje en 10 minuten was ik rond; perfect! Ik pikte snel Michiel zijn  medicatie op en reed richting hotel. Om 11 uur kwam ik de kamer binnen. Michiel was wakker, en voelde zich redelijk OK. IK begon dan maar snel de auto in te laden en in een mum van tijd had ik Michiel er ook in geïnstalleerd. Nog snel even uitchecken en dan richting onze volgende bestemming; Monument Valley!

De rit zou zo’n 2.5 uur duren, dus dat kwam perfect uit. We zouden daar tegen check-in tijd aankomen. We zetten het adres in dat op onze voucher stond (maar 2 uur rijden; nog beter!) en vertrokken. Van onze rit zelf valt weinig te vertellen; Michiel heeft geslapen en ik heb gereden. Om half 1 gaf ik hem zijn pilletje en iedere 20 minuten ging zijn wekker om een slokje water of Gatorade te drinken. Klaar. Zou je denken. Maar nee hoor (die Murphy zoekt ons echt de laatste tijd 😉 ). Toen we op de Navajo Mountain Road draaiden zei onze GPS dat we onze bestemming bereikt hadden. Funny, want zo zag de omgeving er toch niet uit op alle foto’s uit m’n research. Ik had al snel door dat er iets niet klopte en liep dan maar het buurtcentrum in om de weg te vragen. Een supervriendelijke vrouw stond me te woord en vertelde me in welke richting ik moest. Heel erg bedankt! Terug in de auto, de GPS ingesteld met haar adres, om dan tot de conclusie te komen dat de rit nóg 2.5 uur zou duren. Huh? Aan haar uitleg te horen leek dat zo’n uurtje… Niet dus. Dan maar snel vertrekken. Op dit stukje gingen we trouwens enkele keren van Utah naar Arizona, ja ’t is zo niet moeilijk :p.

Uiteindelijk zaten we op de goede weg, en met Michiel ging het ook de goede kant op; eindelijk! Toen we bijna aankwamen, zagen we langs de kant van de weg kraampjes met juwelen van de Navajo. Ik had op voorhand gelezen dat je hier zeker eens moet stoppen, want ze verkopen prachtige spullen voor een redelijke prijs. Michiel voelde zich goed, dus ging akkoord met een kleine stop. (We waren op dat moment zo’n half uurtje van ons hotel verwijderd). Wow, wat hadden ze gelijk! Ze hebben hier echt mooie juwelen liggen! Ik raad iedereen die hier passeert aan om eens te stoppen, je zal het je niet beklagen. Na even rond te snuisteren, trokken we verder.

Onze bestemming? The View Hotel in Monument Valley. Dit hotel ligt in Navajo gebied, dus je kan er alleen in als je een fee van $30 betaald. Het hotel biedt ook een prachtig uitzicht op de vallei, en is het enige dat er gebouwd is. Vanuit je eigen hotelkamer heb je ook een adembenemend zicht op de zonsopgang over de vallei. Dit wilden we zeker eens meemaken! Al gauw waren we ter plekke, en wat een prachtig hotel! Het gaat prachtig op in de omgeving en ligt op een perfecte locatie. Je kijkt vanuit je kamer recht op de bekende ‘buttes’ vanuit de John Wayne-films! Wisten jullie trouwens dat dit zijn favoriete plek in Monument Valley was? Ik begrijp waarom!

Ik checkte snel in, liet Michiel in de kamer (die alweer direct in bed plofte) en maakte de auto leeg. Wàt een kamer! Wàt een uitzicht! Wàt een hotel! Echt de moeite! En dus een enorme aanrader! Dat wist ik al nadat ik nog maar zo’n 5 minuutjes binnen was. Dit was echt een schot in de roos!

Omdat Michiel nog steeds veel moest rusten, besloot ik om het hotel en de omgeving even te verkennen. Ik liep op het terras, raakte niet uitgekeken op het uitzicht, kuierde wat rond in de giftshop en keerde ten slotte terug naar de kamer. Hier bracht ik het thuisfront even op de hoogte over de stand van zaken, checkte of alles nog in orde was met Michiel en ging naar het restaurant. Bij het inchecken hadden ze immers gezegd dat het beter was om voor 19u te gaan eten, dan was het niet zo druk. Er waren nog een paar plaatsjes vrij, dus ik kon direct aan tafel. Ze vroeg of ik alleen was, dus deed ik snel het hele verhaal (pro, weet je nog?). Ze had erg medelijden met Michiel en gaf me het best beschikbare plaatsje; zo dicht mogelijk bij het venster (en het prachtige uitzicht). Erg lief! De kaart zag er heerlijk uit, en ik koos uiteindelijk voor de miniversie van een Navajo taco en een ice tea. Daar zat ook een tripje naar de salad bar bij inbegrepen, dus haalde ik snel wat groentjes (nog steeds die goede invloed ;)). Het eten was heerlijk en het uitzicht natuurlijk fenomenaal. Alleen was het jammer dat ik het niet met Michiel kon delen. Na mijn dinner for 1 ging ik snel terug naar de kamer om Michiel zijn pilletje te geven (het was immers half 7). Na even op de kamer gezeten te hebben, ging ik terug naar buiten om naar de zonsondergang te kijken. Prachtig!!! Echt een onvergetelijke ervaring!

Nadat de zon dan eindelijk onder was, keerde ik terug naar onze kamer. Ik installeerde me op het terras om de blog te schrijven. Toen zag ik dat er buiten op het terras een John Wayne-film geprojecteerd werd; cool! En wat nog mooier was; ik kon zelfs volgen vanop ons terras. Michiel voelde zich al stukken beter, en kwam er zelfs een tijdje bij zitten: joepie!

Na de blog al wat te updaten, en ons thuisfront nog eens te contacteren, ging ik ook naar binnen. We bespraken dat we morgen misschien graag de self drive door de valley zouden doen. Die is zo’n 17 mile, en je kan met je eigen auto tussen de ‘buttes’ (die rotsblokken dus) rijden; echt de moeite, naar ’t schijnt! We hadden toch nog niet echt iets gepland, dus dat kon perfect. Leuk! Michiel lag alweer snel te slapen en na een half uurtje kroop ik ook in mijn bedje. Het was namelijk al half 12, dus zette ik snel mijn wekker op half 1 (om Michiel zijn medicatie te geven) en kroop onder de wol. Wat een zalig bed! Om half 1 ging dan mijn wekker; snel een pilletje en verder slapen. Ik zette mijn wekker ook nog om 6 uur, want om 6u17 was het zonsopgang, en laat dat nu net de hele reden zijn waarom we dit hotel geboekt hebben. Joepie, ik kijk er nu al naar uit!

Tot gauw!

Geschreven door Magalie De Meyer

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.