Tuut tuut tuut tuut… Vandaag doet de wekker extra pijn, want een goeie twee uur nadat we onder de lakens zijn gekropen, gaat het onding alweer af. Natuurlijk zijn we hier niet om in ons bed te liggen, vandaar dat we de wekker ook al om 11 zetten. Voor mij valt het op zich nog mee, want ik heb al geslapen in de luchthaven en in de taxi, maar sommigen onder ons waren not so lucky.
Het is 8u en het zonnetje schijnt al door het raam. Klaar voor een nieuwe dag! We genieten eerst van een korte, maar deugddoende douche om daarna aan te schuiven aan de ontbijttafel. Zoals bij de meeste casa’s is er vanalles voorzien: fruit, brood, charcuterie, versgeperst sap, … Het was weer in orde. Het fruit komt rechtstreeks van de bomen in de achtertuin van Arjo. Het enige waar je van moet oppassen, is dat de papaja’s niet op je hoofd vallen, want zo’n deugd doet dat niet.
Hier zijn we dan weer met een nieuw avontuur. Na een korte nacht zijn we alweer klaar om de baan op te gaan. Eén voor één doucht iedereen zich, maar bij mij gaat het precies allemaal iets trager vandaag. Mijn katerkopje heeft het wat lastiger dan de rest die geen kater heeft. De rum vloeide bij mij gisteren misschien iets te rijkelijk, maar hey, Cuba is 30% werken, 30% slapen, 30% wachten en 10% feesten (woorden die later in de reis nog eens terugkomen), dus dan is het toegestaan, toch? Terwijl ik douche, gaan de rest nog eens naar de bank om opnieuw geld te proberen afhalen. Bij mij is het al gelukt, dus ik moet niet per sé mee.
Buenas, amigos!
Na een korte nacht is het opnieuw tijd om Havana te verkennen. We pikken eerst nog een ontbijtje mee (dit keer met geslaagde koffie, zonder Mac Gyver-trucjes) en vertrekken dan richting het winkelcentrum, maar dit keer met een andere missie. We willen een classic car scoren richting Finca Vigía, het huis van Hemmingway in Havana. “Taxi, taxi?” We worden het ondertussen al gewoon, maar deze keer was het welkom. We gaan mee met de eerste de beste persoon die ons aanspreekt en hij brengt ons naar een vriend die een taxi heeft. Een classic car is het zeker, enkel niet degene die je verwacht als je classic car zegt. Het was classic als in: “de deur valt er net niet af”. Na een twintigtal minuutjes in een veel te krappe taxi te zitten (I mean seriously, het was smart-formaat and some of us are not) komen we aan de poort van Finca Vigía, het domein van Hemmingway.
Vandaag stond er een klassieker op het programma: paardrijden in Viñales. Michiel en ik wilden vorig jaar heel graag paardrijden in Bryce Canyon, maar hij werd toen zodanig ziek dat dat onmogelijk kon doorgaan. We waren dus des te enthousiaster toen we zagen dat je de Viñales vallei best te paard bezoekt.