Bon dia tur hende!
Welkom bij mijn allerlaatste blogpost vanuit het prachtige Curaçao! Vanaf volgende week geef ik de fakkel weer door aan Michiel omdat mijn tijd op het eiland er helaas bijna opzit. We gaan verder waar we vorige keer stopten: hét evenement van de trip, zwemmen met dolfijnen!
Veel mensen gaan het graag horen, we hebben jullie lang genoeg jaloers gemaakt met al onze “vrije tijd” (want echt, jullie hebben een verkeerd beeld). Vanaf deze week is het gedaan, we moeten er harder in vliegen dan een vogel die echt heel hard vliegt! Tot nu toe hebben we enkel les gevolgd (en ingehaald, want de lessen waren hier al 4 weken bezig zoals jullie weten), maar aan dat goed leven komt een einde.
T-minus 16 weeks. Niet dat ik aan het aftellen ben, want ik amuseer mij hier best goed, maar de eerste week zit erop. En wat voor een week was dat ook?! Van Pier naar Pol vliegen, afspraken vastleggen, weinig concreet regelen, nieuwe afspraken vastleggen, opnieuw weinig concreet regelen, de eerste lessen volgen, … Het was een heel gedoe! Al goed dat we het weekend hadden om er eens van te bekomen. Jullie weten al hoe zaterdag voor ons was, maar op zondag was er toch opnieuw een avontuur vastgelegd. Het was tijd voor ons eerste echte bezoek aan het strand.
“Bon bini na Kòrsou” waren ongeveer de eerste woorden die ik te horen kreeg toen mijn vliegtuig landde in Curaçao. Ik haastte me van het vliegtuig, vloog door de douane, griste mijn bagage van de band en rende naar de fontein (aka. our meeting point) om dan… tot de conclusie te komen dat Michiel er nog niet was. Die island time zit er dus al goed ingebakken! Na een minuutje of 10 kwam hij dan op ’t gemakje afgewandeld en was het een superblij weerzien! Omdat het tijdens mijn bezoek toch ook echt vakantie is voor Michiel, heeft hij met plezier de blogpost-duty aan mij overgedragen (tradities zijn er immers om in ere te houden!). Ik kan wel al beloven dat het een lange wordt, want we hebben enorm veel gedaan de afgelopen week! Off we go!
Na het lange wachten van de voorbije weken is het eindelijk zover: ik ben terug legaal, Ik ben sans-papier af, ik mag mij opnieuw onder de grijze mensenmassa rekenen, I am free (en nee, ik heb geen sok gekregen daarvoor). Het begon een beetje op een aflevering van Thuis te lijken, met heel wat plot twists en wat mensen op de immigratiedienst die even goede acteerprestaties neergezet hebben als de cast van Thuis, maar ik heb dan toch die stempel in dat boekje staan. We gingen dinsdag naar de immigratiedienst en op een half uurtje was de zaak al rond. Zo lang duurt dat dus. Bij deze kunnen jullie er dus zeker van zijn dat ik het land uit mag en dat ik jullie nog lang ga kunnen ambeteren in ons Belgenlandje.