Tik, Tak, Tik, Tak…
Geschreven door Michiel op 21 mei 2015
Dag lieve ploppertjes allemaal! Het is alweer lang geleden dat mijn avonturen online kwamen. Dit is natuurlijk het gevolg van een overvol schema, gecombineerd met island time. Maar het lange wachten heeft zijn vruchten afgeworpen, want ik kom jullie alweer ambeteren met een heleboel nutteloze weetjes en avonturen! Mijn verhaal begint toen Magalie vertrok.
Op een ochtend in mijn melkherberg (het was vrijdag 24 april meen ik mij te herinneren) was het na drie weken tijd om afscheid te nemen van Magalie. Na een traantje te hebben gelaten en eventjes onnozel te hebben staan zwaaien met Fabian naast mij (Statler en Waldorf zijn er niks bij), zakten Fabian en ik af naar Equus om voor de tweede week op rij te genieten van een zalige barbecue. In België ga ik het concept met de spiesen ook gewoon lanceren en dat gaat zo aanslaan dat ik slapend rijk ga worden. Op voorwaarde dat het dan wel eens langer dan één dag goed weer is natuurlijk. Later op de avond gingen we nog eentje drinken op Zanzibar (het strand, niet de regio).
Zaterdag mocht ik dan alweer mijn tas pakken, want Fabian had een weekendje geboekt in het Hilton en raad eens wie er mee mocht?! Juist, Perry! Maar ik ook, het was een belated birthday present. Eentje dat heel welkom was, if I might say so! Voor we vertrokken kreeg ik echter nog een leuke verrassing: Parkinsontje (zo heet de auto vanaf nu) had alweer een lekke band. Tot op den draad versleten kon je hier wel heel letterlijk nemen. Na een klein oponthoud van een half uurtje, konden we dan toch richting zon, zee en strand vertrekken. Onze dagen in het Hilton waren gevuld met strand, drank, strand, drank, zwembad, casino en strand. Ergens tussendoor gingen we ook nog eten en slapen. Ik moet het jullie dus niet vertellen dat het hier vooral om een relaxweekend ging. Niets moest, alles kon! Het feit dat ik ook nog eens een weekendje in een echt bed kon slapen en niet op een plank moest liggen was een groot pluspunt.
Ik zei het trouwens hierboven al, maar ons weekend was dus ook gevuld met casino. Ik kan nu zeggen dat ik heb gepokerd in een casino in de Caribbean. Heel leuk moet ik zeggen, maar het was wel spijtig dat wij elk apart meer van poker kenden dan de hele organisatie gecombineerd. Het niveau was ook niet al te hoog en het tornooi was een hyperturbo, dus ik moet je eigenlijk niet zeggen dat er niet veel pokeren aan te pas kwam. Al bij al was het wel een leuke ervaring en zeker zijn geld waard.
Maandag hadden we dan de keuze. We konden nog een dagje in het Hilton luieren of we konden van ons lui gat komen, de auto in springen en aan Grote Knip opnieuw op ons lui gat gaan liggen. We zijn uiteindelijk voor optie twee gegaan. Het prachtige blauwe water aan Grote Knip was alweer een bevestiging dat we de juiste keuze hadden gemaakt. Om de dag af te sluiten gingen we naar Jaanchies, zodat ook Fabian van de lokale delicatessen (lees Leguaan) kon genieten. Perry kreeg oprecht schrik toen hij Fabian dat arm beestje zag opeten.
Dat er ook nog moest gewerkt worden, kwam er een beetje lelijk tussen. Maar ja, wat moet, dat moet. Fabian was ook zo vriendelijk om met mij mee te gaan. Op één of andere manier gaan die dagen dan wel sneller voorbij. Je hebt iemand om mee te praten en af en toe mopjes te maken (die dronken Marée-Chaussées toch). Zowel dinsdag als woensdag werden zo doorgebracht en werden afgesloten met enkele afleveringen van Arrow, vergezeld van goeie Antilliaanse (of Belgische) bieren.
Donderdag moest er ook nog eens gewerkt worden voor de groepswerken van school. Het schijnt dat we daar ook nog naar toe moesten. Met zo een overvol schema zou een mens zich al eens miskijken op wat hij allemaal moet doen. Na een voormiddag goed doorwerken zat onze presentatie in elkaar en kon ik naar de les. ’s Avonds was het dan tijd voor Yellow Claw. Die hadden een optreden gepland op Mambo Beach en wij waren uitgenodigd (of we hadden onszelf uitgenodigd door tickets te kopen, whatever). Eerst nog iets drinken in Vegas360, waar één van onze klasgenoten barman was. Ik moet zeggen, hij doet dat voortreffelijk, die cocktails maken. De Pornstar Martini was een schot in de roos.
Niet veel later stonden we te genieten van enkele opwarmers, tot het de beurt was aan Yellow Claw. Ze stonden nog geen 5 minuten op het podium, of er was al een “mishpot” (Ja, Guus, ge gaat het mogen blijven horen) net voor onze neus. Stoere beren Fabian en Michiel hadden het op zich genomen om de groep wat af te schermen van de “mishpot” en wij vormden dus een soort menselijk schild. Ik zeg het u, op het einde van de avond dacht ik dat mijn voeten om zeep waren. Tussendoor had iemand mij ook proberen in de moshpit krijgen. Niemand minder dan Kay, van het autohuurbedrijf, stond plots aan mijn arm te trekken met de woorden “Maak u gewoon breed, ge gaat dat goed doen”. Ik moet zeggen dat ik al breed genoeg ben, en mijn arm rugske zag het niet helemaal zitten. Om 12u was het ook tijd om Guus “Mishpot” Eldink zijn verjaardag te vieren. Stiekem had Cora toeters meegepakt en stond ze die uit te delen aan ons om 12u. Klokslag twaalf uur stonden daar 5 mongolen op toeters te blazen en happy birthday te zingen. Best birthday present ever denk ik dan zo!
Vrijdag hadden we dan afgesproken met Tineke Knaap. Zij zou ons naar Boka Patrek begeleiden. Op Boka Patrek is een soort gat dat als een geiser werkt. Het water van de noordkust gaat via een grot naar het gat en spuit zo de lucht in. Naast het gat is een klein bubbelbad. Enige nadeel: je moet wel een tijdje in de vlakke zon wandelen om er te geraken. Lieselot zal het geweten hebben dat we eventjes moesten wandelen, want ongeveer halfweg deed ze een knieval voor Guus en lag haar knie open. Eénmaal bij het gat aangekomen, viel het op dat de zee vandaag heel ruw was. Zoveel te beter, want het gat was dan des te spectaculairder. Supergrote golven sloegen in naast het bubbelbad. Na de eerste fotoshoot van het gat en onszelf was het dan tijd om ons bij het gat te wagen en eventjes in het bubbelbad ernaast te zitten. Zowel Guus als Fabian werden meer dan eens overspoeld door de gigantische golven en werden letterlijk “op hun plaats gezet”. Daarna gingen we nog eventjes aan het strand van Boka Patrek kijken, waar er veel locals komen om driftwood te zoeken. Op dat driftwood schilderen ze dan vanalles en dat verkopen ze aan de toeristen. Daarna was het tijd voor de “Happy Hour” bij Tineke thuis, zoals ze het zelf zei. Ze had alles in huis gehaald: bier, cocktails, wijn, … Het ging er allemaal vlot in en toen ze de barbecue aanstak, zagen we het alleen maar verbeteren. Tineke bleek een echte keukenprinses te zijn. Ze had Lomito, een stukje Argentijns vlees, gemarineerd en dat op de barbecue gegooid. Jongens, ik zeg u: als ge ooit de kans hebt om Lomito te eten, doe dat dan! Echt lekker! De slaatjes waren ook top. Echt waar, Tineke is een talent op vlak van koken. Na nog gezellig wat nakletsen (en haar neef te hebben ontmoet), trokken we alweer richting Campus waar er nog meer werd nagedronken.. euh ik bedoel kletsen.
Zaterdag was het dan weer zover. Ik stond weer oog in oog met de Christoffelberg. Ik zweer u, als ge goed kijkt, dan zie je daar echt een hobbit en wat dwergen op lopen. Die berg lijkt zo hard op de Lonely Mountain. Anyway, de beklimming ging nu iets sneller dan de vorige keer, met minder tussenstops. Het moet wel gezegd zijn, ik vond het dan ook wel een pak lastiger. Positief punt: ik heb mijn personal record verbroken. Niet dat dat zo moeilijk was, maar toch. Op de weg terug naar beneden bleek dat ik gisteren Lieselot goed had geobserveerd, want ik deed zelf ook een knieval. Resultaat, mijn knie lag ook helemaal open. Screw you mountain, dat is al de tweede keer dat je mij zoiets lapt! Na onze beklimming wilden we wat stoom afblazen en gaan eten in Sol Food, ons aangeraden door Tineke. Dat restaurant is 3 dagen in het jaar gesloten blijkbaar. Guess wanneer dat was! Niet getreurd, we zijn dan doorgereden naar Watamula, een groter gat dan Boka Patrek, maar eentje waar geen water uit spuit. Zo spectaculair was het ook weer niet, maar ik ben toch blij dat we het gezien hebben. Uiteindelijk zijn we aan Playa Forti beland om iets te gaan eten. Met uitzicht op zee hadden we ons dan maar weer een lomito’tje besteld (echt lekker).
In de namiddag was het dan tijd om Blue Room nog eens te doen. Deze keer zou het hopelijk met beter weer zijn en zou de room echt blue zijn. Captain Goodlife stond ons bij wijze van spreken op te wachten, want hij ging net vertrekken met enkele Nederlandse deernes. We konden nog mee en zaten al snel bij de niet zo blauwe kamer. Jup, de zon was weer verstoppertje aan het spelen en de vissen deden lustig mee. Resultaat: Blue room viel eigenlijk dik tegen. De schipper had gemerkt dat we al snel uit de grot waren en hij stelde voor om te gaan snorkelen bij Black Beach. Een prachtig koraal dat je daar hebt, pas normal hein! Na een kleine 20 minuten snorkelen besloten we om ons toch eens op het strand te zetten ook en te ontdekken waarom het nu eigenlijk zo zwart is. *Insert lame racist joke here* Nee, het zijn gewoon stenen die door het water helemaal zwart uitslaan. Niet veel speciaal dus, maar wel cool om eens gezien te hebben. Om de dag af te sluiten, gingen we nog de laatste twee uurtjes op Cas Abou relaxen. Dat dat een goede beslissing was, bleek uit het feit dat er plots uit het niets een rog en een baby-haai voor de kust verschenen. Ik heb nog nooit zoveel mensen tegelijk in het water zien springen als toen. De rog zwom op zijn dooie gemakje de kustlijn af, terwijl een hele groep snorkelaars rond hem zwommen. Toen hij daarna nog eens terugkwam, waren wij de eersten om het te zien. Fabian nam snel zijn duikbril en sprong ook het water in. Wie kan er zeggen dat hij met een rog heeft gezwommen in het wild? Wel, Fabian in ieder geval wel!
Zondag moesten we alweer vroeg op, want het was tijd om nog eens naar Klein Curaçao te gaan. Deze keer was ik vastbesloten om maar één keer te genieten van mijn ontbijt, dus ik nam het reispilletje in dat Magalie had achtergelaten voor mij (waarvoor dank). Anderhalf uur na vertrek kan ik zeggen dat ik van deze keer blijkbaar wel mijn zeebenen meehad, want alles was binnengebleven. Terwijl ik met de dingi en de rugzakken naar het strand ging, zwommen Fabian en Guus al voorop om een plaatsje in de schaduw te reserveren. Ideaal gekozen plaats, want we zaten net naast de bar. Als ik nu mijn geld er niet ging uit halen, dan wist ik het ook niet. Eventjes snel gaan snorkelen, een beetje drinken, nog wat snorkelen. Het was weer een dagje luieren. Fabian kon hier nog een beestje aan zijn lijst toevoegen, namelijk een wilde zeeschildpad (alee, wild. Het zijn rustige beesten hé). Aangezien er pas vanaf 12u alcohol werd geserveerd, zijn we naar de boot gezwommen tegen half twaalf, om zo de eerste in de rij te staan voor een frisse pint. Niet veel later lagen we te zonnen op het dek, met een Budweiser in de hand. Life can be good! Als je daarna nog bbq aangeboden krijgt, dan kan het helemaal niet meer stuk. Een paar rum-cokes, wijntjes en pintjes later, lag ik alweer te maffen op de boot. Deze keer lag ik in de zon, wat achteraf gezien niet zo een goed idee bleek te zijn. Say hello to Lobster Michiel! Amai, mijn rug en schouders. Gelukkig was ik al goed gebruind en viel het uiteindelijk nog wel mee.
Maandag was het weer een luierdag. Ik had examenpresentatie en moest dus naar de les, maar dat nam niet weg dat Fabian naar het strand kon. Ik ging hem afzetten bij Kokomo, waarna ikzelf richting de les vertrok. Een geslaagde presentatie later (we waren de beste van de klas), ging ik Fabian ophalen. Die avond hadden we ook ingepland om in Mundo Bizarro te gaan eten. Dat was een adresje dat Fabian zijn nonkel (de zanger van Aardvark) had meegegeven. Ik moet zeggen, heel lekker eten en heel toffe locatie. Als je hier ooit bent, zeker een aanrader.
Op dinsdag had ik in de voormiddag stage. Op school zijn ze er achter gekomen dat ik kan programmeren, dus ze hadden mij gevraagd om een leerlingenvolgsysteem in elkaar te flansen. Makkelijker gezegd dan gedaan op zo een korte tijd, maar u vraagt en wij draaien (zot draaien vooral, maar het is ook draaien). In de namiddag moest Fabian nog wat last minute inkopen doen in Punda, dus we besloten om daar onze middag door te brengen. Juve zien winnen van Real was het hoogtepunt van de dag voor mij. Dat Juventus een week later zich ook effectief zou plaatsen, was een added bonus. We zijn toen ook de bekende groene rum gaan drinken. Om de één of andere reden kregen we deze keer veel meer rum dan de vorige keer, maar wel voor dezelfde prijs. Ik klaag niet, en Fabian al zeker niet. ’s Avonds hebben we dan voor de laatste keer gegeten in een restaurant hier op Curaçao. En wat voor één: Het Ribs en Steak House in Rif Fort. Op de omwalling van een oud fort een T-bone eten, met de golven die onder u inslaan, het heeft wel iets. Zeker als die T-bone dan nog eens het beste stukje vlees is dat je ooit hebt gegeten. Je weet wel dat sommige mensen soms zeggen dat het vlees smelt als boter in uw mond. Wel, tot op dat moment geloofde ik niet dat dat kon, maar my god, die steak was mals! En lekker! Ik zou direct een nieuwe gaan halen, zo lekker!
Woensdag was de laatste echte werkdag, want op vrijdag moest ik enkel nog mijn onderzoek opleveren. Terwijl Fabian zijn tas klaarmaakte, ging ik de laatste bronnen inlezen. Na een paar uurtjes zat het er dan eindelijk op. De allerlaatste bron waar ik informatie uit kon halen was gelezen! Een goeie 15 weken werken en 300 bronnen later zat mijn onderzoek er eindelijk op. Nu enkel nog afleveren. Fabian was ondertussen klaar om te vertrekken. We gingen nog een laatste keer naar Rif Fort om de eerste helft van Barça-Bayern te bekijken. Tegen een uur of vier in de namiddag was het dan tijd om alweer afscheid te nemen van iemand. Deze keer zou ik alleen achter blijven, maar niet voor lang, want een goeie twee weken later zou het mijn beurt zijn om die roltrap op te gaan en te staan zwaaien naar iedereen die ik achterlaat.
Donderdag was het dan alweer tijd voor wat meer schoolwerk. In de ochtend ging ik de laatste lessen gaan geven op het KAP. Iedereen werkte verbazingwekkend goed mee en ook de laatste lessen verliepen vlot. De evaluatie kon volgens mij niet beter zijn, dus ik ben echt tevreden. Na een laatste knuffel gegeven te hebben aan Tineke Knaap was het tijd om de stage af te sluiten en terug naar de Campus te gaan. In de namiddag was het dan alweer rushen naar de volgende deadline. Na enkele weken tussendoor onderzoek gevoerd te hebben, was het tijd om onze resultaten te presenteren aan de hand van een poster. We waren ervan overtuigd dat het een gewone presentatie was en dat we de poster gingen projecteren. Waren wij eventjes verkeerd! De dag zelf bleek dat het een echte posterpresentatie op zijn Antilliaans was, met drankjes en hapjes aan elke stand inbegrepen. Snel nog eventjes naar de winkel, zodat we daar al niet uit de toon vielen. De poster kregen we niet meer op tijd gedrukt, dus die hebben we dan maar geprojecteerd. Na een tweetal uurtjes was de klus al geklaard en zag het er goed uit voor ons.
Op vrijdag moest ik ook afscheid nemen van Parkinsontje. Na een maand en een week samen te hebben geweest, was het tijd om hem terug te brengen naar de car rental. Maar eerst moest de spiegel nog gefixt worden. Ze hadden via via ervoor gezorgd dat ik een tweedehandsspiegel kon krijgen. Zo werd de spiegel ineens een heel stuk goedkoper (50 gulden, in plaats van 450). Na alle problemen met de auto was dat dus wel wat goed nieuws. Ik vind het toch spijtig dat ik nu geen auto meer heb, want zonder auto raak je hier echt nergens. Maar ja, lang is het niet meer hé. In de namiddag mocht ik mijn onderzoek gaan afgeven in het museum. Claudia Kraan, mijn opdrachtgever, was echter niet aanwezig (al meer dan een maand niet meer), dus ik moest opleveren aan Amy. Een heel vriendelijke mevrouw die helaas bijna niks wist van het onderzoek. Ik hoop dus dat het in orde is. Mijn eindevaluatie was in ieder geval wel zeer lovend, maar die kwam van de mensen die mij aan het werk hadden gezien in het archief en niet van de mensen voor wie ik gewerkt heb. Maar, goede evaluatie, dus Michiel content! Om de dag af te sluiten hadden we nog een afscheidsetentje gepland met Mr. Kamps. Na alle goede zorgen van de afgelopen weken vonden we dat hij wel eens een traktatie verdiende. We gingen eten in het Plein Café. Het klinkt slechter dan het eigenlijk echt is. Met uitzicht op het Curaçao-teken kan je daar voor een goeie prijs toch relatief lekker eten (maar ik dacht nog altijd aan mijn T-bone, daar kan toch niks aan tippen voorlopig).
De rest van mijn week was eigenlijk verder gevuld met uitslapen (ik had het nodig), photoshoppen voor het jaarboek, papierwerk in orde brengen, studeren voor ons tentamen van vrijdag, een website maken, … Eigenlijk nog best veel! Het wordt tijd dat ik nog eens naar het strand ga, want binnenkort zal het niet meer kunnen. Dat was het dus voor deze lange blogpost. Binnen enkele dagen stap ik op het vliegtuig richting België, dus ik hoop jullie allemaal daar te zien zodat ik jullie nog eens in het echt kan ambeteren! Te pronto, amigunan!
Geef een reactie